Oh, oh, dat wachten. Heb her en der aardig wat hengeltjes uit gezet. Weet nu weer waarom vissen niets voor mij was. Ik kan er niet tegen om stil te zitten tot er eens een keertje eentje bijt. Alhoewel. Die vergelijking gaat niet helemaal op. Met mooi weer in een zonnetje. Beetje voor je uit staren. Dobbertje in het water. Af en toe wegdommelen. Heerlijk. Dit is toch wat anders. Niks geen gedommel. Het tegenovergestelde zelfs. Kan zelfs zeggen dat het me ook al best wat nachtelijke uurtjes heeft gekost. Ik wil zo graag concreet die vis in handen hebben. Ik kan niet wachten tot ze bijten. Dus spring ik zelf maar in het diepe.

Voldoende creatieve – en vooral ook verkoopbare – ideeën voor artikelen in mijn hoofd, waarmee ik aan de slag wil. Ook daarvoor geldt jammer genoeg: voor ik eenmaal achter mijn laptop zit om ze te schrijven, moet er gepitched worden. De verkoopbare ideeën moeten daadwerkelijk verkocht worden. Dan wel uiteraard onder voorbehoud. Dus, met risico. No cure, no pay.
Ik zeg: no problemo. Dat risico neem ik met alle liefde. Overtuigd van mijn kwaliteiten. Noem het arrogantie, zo je wilt, maar ik weet zeker dat ik voor elk medium en elke doelgroep op een interessante manier een boodschap kan brengen. Hoe? Simpel. Een vlotte pen en inlevingsvermogen. Ofwel, weten wat de doelgroep wil lezen.
Ondertussen is het “wachten” geblazen en vissen naar opdrachten. Plus, dus die sprong in het diepe. Waar naar toe? Een kinderboek. Mijn eigen kinderboek. Die ga ik hier thuis maar eerst eens pitchen bij mijn dochter. Als zij hem leuk vindt, is’tie wat mij betreft al verkocht.