Alleen jammer van de #vluchtelingen en de strontlucht die ze met hen meebrengen. In reacties op een door Sunweb gedeeld plaatje hoor je allerlei toeristen die klagen. Niet over het prachtige weer. Nee. Dat is gelukkig nog steeds mooi. Alleen die vluchtelingen. Argh! Meneer Karskens, bekend oorlogsjournalist en blijkbaar zelf ook op vakantie schreef er afgelopen maand een leuk stukje over.

Meneer Karskens. Een paar vragen voor u – en de rest van de mensen die het blijkbaar geweldig vinden wat u schrijft:

1. “Een makkelijk boottochtje vanuit Turkije naar Griekenland” Zo noemt u het. Heeft u het zelf gevaren? Ik zou zeggen: stap eens in een bootje. Liefst zo’n gammel ding. Het is toch net alsof je op vakantie bent. Leuk man, zo’n boottochtje. Liefst dan ook met vrouwlief en de (klein)kids. Anders is het niet dezelfde ervaring natuurlijk.

2. Wat denkt u er nu van, uw artikel. Zou u het niet ergens willen begraven? Of ergens willen steken? Daar waar de zon niet schijnt, want zeg nou zelf. Met recente ontwikkelingen. Vluchtelingen die overal aanspoelen. Bent u zelf opa, meneer Karskens? U heeft in ieder geval kinderen en zult ooit wel eens opa worden, als alles goed mag gaan.

Wat vond u dan van de foto van het jongetje. Ook een gelukszoeker?

(Ik plaats de foto hier niet, want ik kan het niet. Ik kan het beeld niet nogmaals zien. Ik blijf huilen als ik het zie. Dat kleine slappe lichaam :”'(

Volkskrant
Het jongetje. Iedereen weet over wie ik het heb. Ik wou dat ik de tweet niet had geopend. Verschrikkelijk. Mijn hart breekt. ‘Dit is het falen van de wereld’ kopt de Volkskrant. Je weet wel diezelfde die ze op een hoop veegt. De #vluchtelingen, de immigranten en de asielzoekers. Het beeld schokkeert. Brandt op mijn netvlies. Dat raak ik nooit meer kwijt. Ik kijk naar mijn zoon en ik zie het jongetje op het strand. Zijn witte huidje. Ooit warm. Gekust door zijn moeder. Nu niet meer. Hij is bij God. Dan omvat ik de voetjes van mijn kind. Verwonder mij nog eens over de vijf teentjes aan een voetje. Ja, het zijn er echt vijf. Bedenk me hoe die voeten ooit grote mannenvoeten zullen worden. Hopelijk, want dat moet de moeder van dit kind ook hebben gedacht.

Wat moet er door de vader en de familie heen zijn gegaan toen ze het jochie herkenden? In plaats van het betere leven dat hem zo gegund was, de dood 😓 Die vreemde man die hem oppakte. Met eerbied, voorzichtig, maar ook afstandelijk. Ik had dat niet gekund. Ik had geknuffeld. Oh, jongen, jongen. Kom maar hier. Een kus op zijn natte haren. Geknuffeld. Voor het laatst. Als moeder. Gehuild, op mijn knieën in het zand. Ik had…… 😔

Au. Geen woorden meer. Ik ben alleen maar stil en kan nu alleen maar denken en bidden voor dat jongetje. De familie. Het jongetje. Zijn kleine lichaam. Alsof hij ligt te slapen. Zo. In. De. Branding.

Selfie
3. Last but not least. Die selfie in die hotellobby. Een paar vrouwen met hoofddoeken op de achtergrond. Dat is toch geen journalistiek, meneer Karskens?! Dat bewijst toch helemaal niets. Dat kan ook in Nederland zijn. Hekelt u niet juist die journalisten die verslag lijken te doen vanuit hun hotelkamer? Ja natuurlijk zijn er mensen die blijkbaar geld hebben voor een hotel. Er zijn er echter ook genoeg in de vluchtelingekampen. Vraag maar aan Stichting Vluchteling. Ik heb het zelf niet ter plekke gezien – geef ik grif toe, maar ik geloof de verslagen die ik lees van hen. Wellicht ook niet objectief, maar objectiever dan wat u hier doet. Dit is gewoon olie op het vuur gooien. Olie op het vuur dat de vluchtelingen xenofobie in Nederland heet. Bent u nu trots op dat u daaraan heeft bijgedragen? Vind u het fijn dat er nu wellicht meer mensen op Wilders gaan stemmen, want oh…. die vluchtelingen. Jammer dat u hiermee de maatschappelijke positie die u inneemt als invloedrijk lijkt te vergeten. Of niet. Was het de bedoeling om hiermee de tendens te zetten?