Wat is dat eigenlijk? Een positieve opvoedmodus? Voor mij geldt: geduld hebben, begrip tonen, en vooral genieten! Dikwijls gebeurt het dat ik bezig ben met onze deugnieten, dat ik bedenk: ik MOET dit nog doen. Ik wil dit NU afronden. Ik heb deadlines, enzovoorts. Kan je vertellen, dat ik daar geen leukere moeder van word. 

Daarentegen: Als ik geduld heb, kan het aantal driftbuien van zoonlief met minimaal 2/3 verminderd worden. Als ik begrip toon voor mevrouw haar pijntjes en moeilijkheden aan het eind van de dag, bespaart me dat tig krokodillentranen (altijd door vermoeidheid). Ofwel, de positieve opvoedmodus, noem ik het maar. Positief blijven en kijken, en tegelijkertijd loslaten en loskomen. Loslaten van deadlines. Loskomen van werk.

Positief daglicht

Wanneer me dat echt lukt zie ik mijn kinderen vanzelf in een positiever daglicht. Daardoor is het gemakkelijker ze aan te moedigen bij dingen die ze graag willen leren. Of bij dingen waar ze van genieten. Al is het: springen in plassen, met het idee: het kan toch weer in de was, en zij kunnen onder de douche.

Positieve opvoedmodus

Deze positieve opvoedmodus is een bijzonder vereiste voor zoonlief op het moment. Met zijn driftbuien, en zijn tirades. Door hem in een positief daglicht te stellen, kan ik meer van zijn lieve, zachte aard genieten. Van zijn humor. Dat hij altijd wil knuffelen, en dat hij graag nog bij mij wil blinken (borstvoeding ja).

Het feit dat hij al tot 13 kan tellen. Hoe hij bepaalde dingen uitspreekt. Zo schattig. Tegelijk zo stoer. Hoe hij de wereld met een open blik tegemoet treedt. Altijd moet zwaaien naar de muuman (buurman). Iedere man papa noemt. Hilarisch. Iedere vrouw is een mama. Dat dan ook weer. Dat hij setten zegt, en zeven bedoelt. Plode is commode. Sam is elke brandweerwagen. Tractor Tom, elke rode tractor die hij ziet.

Beeeeeebieieie

Dat hij bij elke baby die hij ziet, verrukt uitroept: Beeeeeebieieie, en dat hij die altijd heel zachtjes wil aaien. Dat hij Elif nadoet als zij duimt, door zijn wijsvingertje in zijn mond te steken. Dat ze samen zo’n enorme pret hebben, dat ze er beiden om schaterlachen. Dat ze soms al niet met elkaar, maar zeker niet zonder elkaar kunnen. Dat. Daarvan te kunnen en mogen genieten. Daar kweek ik met liefde een flinke portie geduld voor.

Ze wil geen lievere Kaan.

Dat ook Elif zoveel van haar broertje houdt, dat ze zijn onvolkomenheden volledig aan de kant zet. Ook al slaat hij haar soms in zijn driftbuien, en gilt hij zo hard, dat ze haar handjes tegen haar oren houdt. Desondanks, wanneer we langs het ziekenhuis rijden, en ik dan in de grap vraag of we Kaan misschien maar moeten inruilen voor een versie die niet schreeuwt, is zij bloed serieus in haar reactie. Tegelijk zo vertederend. Ze wil geen andere Kaan. Ze wil Kaan. Ze wil (haar woorden) geen robot Kaan. Ze wil Kaan, zoals hij is.

Het is maar goed dat er geen inruilgarantie op zit, want ja gegarandeerd dat we hem zouden missen. 😉
❤ En Elif, onze hartendief. Haar handje in het mijne, haar ogen die stralen, wanneer ze wat vertelt. Haar geweldige ballet dans moves die ze zichzelf heeft aangeleerd. Haar dromen van ballet en zwem diploma’s, en met name haar komende verjaardag in september. Ze weet al precies wat ze hebben wil, en wie ze zal uitnodigen.

Berg je maar muuman, dat wordt een groot feest in september!