Argh! Het is weer eens zo ver. Op het moment dat ik dit tik, lijkt het alsof ik er al een hele dag op heb zitten. Ben ik blij dat ik momenteel even van onze kleine terrorist verlost ben. Even alle energie verzamelen…

Ik kan mezelf eindelijk weer horen denken. In de verte hoor ik dan nog die echo. Die heeft meer weg van een luchtalarm dan een brandweer sirene, maar ach. Ik heb rust. Rust!

“We hoorden je al aankomen”

Tja. Dat was ook niet te missen. De hele weg van school naar de peuterspeelzaal (dat zijn nog niet eens 5 minuten) heeft meneer luidkeels lopen schreeuwen bij mij voorop de fiets. Als een mager speenvarken. “Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee, neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee, neeeeeeeeeeeeeeee”

Het begon allemaal in het klaslokaal van dochterlief. Daar staat al een beste poos zo’n tafel met brandweer- en politie-auto’s. Moet je net onze zoon hebben. Die is daar gek op. Hij had zijn zinnen gezet op een politie-auto. Die moest en die zou mee. Tot tien tellen. Dreigen. Hem zelf het autootje terug laten leggen. Niets hielp. Dus, dan is het maar afpakken en zelf terug leggen, met als gevolg:

• een schreeuwende terror-peuter. Het luchtalarm is er niks bij.
• een tegenspartelende terror-peuter. Die al zijn ledematen in de strijd gooit, om toch zijn felbegeerde object (auto in dit geval) te pakken te krijgen

Afleiden? Het helpt niet.

“Kijk, wat een lief hondje”. “Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee”

Wil je glijden? “Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee”

Kom je mee? “Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee”

Wil je wat lekkers?  “Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee”

“Zelf lopen”, is het enige wat hij nog uitbrengt, wanneer ik hem als een pakketje onwillig mens onder mijn arm mee sleep. Al om zich heen slaand en trappend. Met moeite wurm ik hem in zijn stoeltje. Dan wil meneer opeens: “Glijeeeeee, glijeeeeeee, glijbaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahaaaan” 

Natuurlijk. Nu wel.

“Nee, je mag bij juf … glijden van de glijbaan.” 

“Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee, neeeeeeeeeeeeeeeeee, neeeeeeeeeeeeeeeeeeeee”

Heerlijk. NOT!

Daar gaan we dan. Gillend kind voorop. spartelend als een vis op het droge in zijn stoeltje. Als hij zou kunnen, sprong hij er zo uit. Kan hij gelukkig nog net niet, maar vervelend is het. Best lastig fietsen zo.

Al gillend van schooldeur tot op het plein van de peuterspeelzaal, waar ik hem laat uitrazen. Hij wil lopen? Prima. Meneers beentjes zijn onwillig en hij gaat er maar bij zitten: “Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee, maaamaaaaaaaaaaaa, Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee”

Even afstand nemen.

Van een afstandje bekijk ik hoe andere ouders met kinderen langs onze gillende Terror Peuter lopen. “Maaaaaaaaaaaaaamaaaaaaaaaaaaaa, Neeeeeeeeeeeeeeeeee” Als ik hem dan uiteindelijk even wil knuffelen… (soms helpt dat)… is het nog steeds: “Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee” Dan na een minuutje, zo snel als de bui is gekomen, zo snel verdwijnt die weer. Opeens. Wat de trigger was, wat de bui deed wegdrijven? Ik weet het niet. Wist ik dat maar. Wist ik maar waar die uitknop zat. Dat zou ons heel veel (hoofd)pijn en moeite besparen, want allemachtig. Wat vreet dat een energie!

Vannacht was het ook raak!

Helaas beperken de buien zich ook niet tot overdag. Gerekend vanaf 00.00 uur afgelopen nacht, heb ik nu twee van die buien moeten beteugelen. Vannacht was het ook weer raak. Zo rond een uurtje of twee. Hij weet zijn tijdstippen te kiezen. Alleen koos ik nu bewust voor een andere aanpak: Waar ik de avond ervoor echt boos op hem werd, en zelfs nog bijna tegen hem heb staan schreeuwen dat hij: NU ONMIDDELLIJK MOET GAAN SLAPEN!! Heb ik hem dit keer zelf even laten schreeuwen.

Oordopjes in, en laten gaan. En weet je wat? Het. Hielp!

Wat? Hij wil niks? Geen water drinken? Niet slapen? NIKS?
Prima, dan laat ik hem!

Misschien moet dat mijn strategie maar zijn voor de volgende keer.

Ik vertik het gewoon om tegen een schreeuwend kind aan te kijken, dat niks wil. Machteloos. Het maakt me ook woest. Dus heb ik hem welgeteld 10 minuten laten schreeuwen en doen in zijn bedje. Dat hielp voor deze keer.

Eindelijk weer slapen

Na die tien minuten wou hij eindelijk dan wel wat: Een beetje water drinken, muziekje aanzetten, een kus, en eindelijk weer slapen.

Kusjes zijn? “Op”
Kaan gaat? “Slapen”, zei hij…

Ik ook. Dan wel met twee Nurofen capsules in mijn mik, want die hoofdpijn?! 😮