Elk jaar op 4 mei voel ik me zo machteloos. Je staat stil bij degenen die het leven lieten. Zoveel mensen. Zoveel levens. Compleet verwoest. De nasleep is nog voelbaar.

Daarom vind ik het Holocaust Namenmonument ook zo’n mooi initiatief. Namen die anders misschien in de vergetelheid raken, vereeuwigd op een muur. Om nooit meer te vergeten!

Dit. Nooit. Meer.

Elk jaar op 4 mei voel ik me zo machteloos. Dit jaar niet. Dit jaar is het anders. Ik sta stil. Niet alleen uit respect. Of omdat het zo hoort, maar omdat ik het voel. Diep van binnen. Dit. Nooit. Meer.

Holocaust Namenmonument

Daarom vind ik het Holocaust Namenmonument prachtig bedacht. Ik hoop dat het er snel komt. Het zal ons een spiegel voor houden. Het zal een harde reminder zijn, want waar zijn we vandaag de dag mee bezig? Nog steeds viert antisemitisme hoogtij.

Ondertussen worden racisme en antisemitisme met gemak op een hoop geveegd! Wordt Israël, nota bene het thuisland van veel Joden, vergeleken met de nazi’s. Worden witte mensen in een woord genoemd met zwarte Piet en Sinterklaas.

Mensen die deze verbanden leggen, hebben het nooit begrepen. Vaak zijn het dezelfden als degenen die menen dat 4 mei niet voor hen is. De mensen die zo door en door verwend zijn, dat ze geen enkel idee hebben wat nu echt oorlog is. Dat ze geen enkel respect kunnen opbrengen voor de mensen die hun leven gaven voor onze vrijheid. Die mensen……. Voor hen zal de spiegel van het Holocaust Namenmonument niet helpen.

Elk jaar op 4 mei voel ik me zo machteloos. Vandaag is het anders. Drie namen heb ik geadopteerd. Drie kinderen. Aan hen ga ik denken vanavond:

Hijman, een baby van vijf maanden oud.

Rebecca van 6

Marianne van 7

Liefst had ik als moeder alle kinderen geadopteerd op de muur. Waarom kinderen? Omdat het mijn kinderen hadden kunnen zijn…..

Als  moeder zou ik willen dat iemand zich over mijn kinderen zou ontfermen. Dat hun namen nog geëerd zouden worden. Dat wat hen is aangedaan, nooit meer voortkomt.

Hoe kun je…. Waarom?

Het waren kinderen! Ik snap al niet hoe volwassen elkaars leven tot een hel kunnen maken! Maar hoe kun je een baby van 5 maanden van het leven beroven. Hoe kun je een kind van 6 en een kind van 7 bruut vermoorden? Waarom?

Vanavond herdenken wij. Wie waren Hijman, Rebecca en Marianne? Waren het vrolijke kinderen? Gingen Rebecca en Marianne naar school? Lachte baby Hijman veel? Of was het een huilbaby? Brabbelde hij al? Had hij al een eerste tandje? Waar hielden Rebecca en Marianne van? Hielden ze van touwtje springen? Speelden ze prinsesje? Hadden ze broertjes of zusjes?

Hijman Bosnack
geboren op 14-12-1942, 5 maanden

Marianne de Jong
geboren op 1-8-1935, 7 jaar

Rebecca Cohen,
geboren op 10-7-1936, 6 jaar

Laat hun namen voortleven.

Vanavond denk ik aan jullie. Aan jullie ouders. Aan jullie familie. Aan het gapende gat dat jullie dood heeft achter gelaten. #4mei

Lees meer: Ook vluchtelingen herdacht op 4 mei?