“Mama, ik mis Anne-Fleurtje zo. Morgen ga ik weer met haar spelen.” Met een half oor luister ik naar het gebabbel van dochterlief (5). Anne-Fleurtje. Wie zou dat toch zijn?

Maar we zijn al thuis. De fiets moet in de schuur, dochter huppelt al met haar rugtas richting de achterdeur. Ze moet plassen. Snel. Jas uit, schoenen uit, rennen!

‘s Avonds voor het slapen gaan, gaat het weer even over Anne-Fleurtje. Morgen gaat ze weer met haar spelen, bezweert dochterlief. Jaja, denk ik. Ga nu maar snel slapen. Hup. Lampen uit! Morgen weer een dag.

Dan op de fiets naar school. Dochterlief vertelt. Haar mondje staat niet stil. Weer heeft ze het over Anne-Fleurtje. Maar lieverd, wie is toch Anne-Fleurtje? Haar antwoord ontroert me. Zo simpel,  maar ook: waar haalt ze het vandaan? Hoe komt ze erbij?

Anne-Fleurtje is een papiertje, zegt ze. Mooi geel, maar eigenlijk goud. En Anne-Fleurtje kan zo goed vliegen. Zo mooi van de glijbaan af. Anne-Fleurtje, zo spreekt ze liefkozend, is een stukje papier. Het mooiste dat ze ooit heeft gezien.
…
Maar hoe weet je dat ze Anne-Fleurtje heet?

Zo heb ik haar genoemd.

Waar is ze dan? 

Op school. Ik heb haar op tafel neergelegd.
…
Ze zegt er nog bij dat ze niet hoopt dat een ander kindje Anne-Fleurtje heeft gepakt. Dat mag niet. Dat kan niet!

In het klaslokaal aangekomen is het eerste wat ze doet: overal zoeken. Geen Anne-Fleurtje. We vragen het aan de juf. Oh ja, dat stukje papier, lacht de juf. Zich onbewust dat het om het nieuwe beste vriendinnetje van dochterlief gaat: Misschien in de papierbak?

Vandaag vertelde ze me in vetrouwen dat Anne-Fleurtje eigenlijk een confetti was.

Andere papiertjes hebben Anne-Fleurtje niet kunnen vervangen.

Vaarwel Anne-Fleurtje.