Lieve mama,

Ik stel me zo voor dat je dit nu leest met kringen onder je ogen. Je bent moe, en wilt er eigenlijk gelijk al in duiken. Maarja, je wilt ook nog ergens een beetje aan je avond hebben. Hoe doen anderen dat toch: met kinderen die ‘normaal gaan slapen’? 

Een paar tips: Met eentje die wel altijd direct gaat slapen en eentje die dat niet doet, staan wij aan beide kanten van de lijn. Kortom: Been there, done that. De kleuter die wel gaat slapen, heeft onwillige periodes gehad, maar weet nu heel goed wanneer het bedtijd is. De peuter die vaak van zich laat horen ’s nachts weet het ook, maar moet nog leren dat hij zeker ’s nachts gewoon moet slapen.

Met regelmaat laat hij midden in de nacht het noodalarm afgaan. Alle noodgrepen zijn inmiddels uit de kast gehaald om hem dan direct weer te laten slapen. Tot nu toe lukt het redelijk om hem binnen 10 minuten weer stil te krijgen en terug in bed. Blijft het een vervelend feit, die nachtelijke onderbrekingen. Een ware marteling zelfs. Wakker gehuild worden, wanneer je net in slaap bent gevallen of wanneer je dan net weer in een diepe slaap bent weggezakt!

Geen lolletje. Dus, I feel you, mama met slapeloze draakjes. 

Hoe lossen we dat op? In een reactie op een wanhopige mama, met al wat oudere draakjes, stelde ik een vraag die me niet in dank werd afgenomen. “Wie is hier nu de baas?” vroeg ik. Simpelweg, omdat de kinderen met slaapproblemen alweer een stuk ouder zijn dan die van ons. Uit haar relaas maakte ik op dat beide kinderen continu uit bed komen, niet willen slapen, elkaar wakker houden, etc. Dat. Elke. Avond. Ellende dus. Beide kinderen zouden alleen gaan slapen, wanneer mama in kwestie bij ze ging liggen.

Geen haar op mijn hoofd

Als ik dat lees, denk ik: geen haar op mijn hoofd die er aan denkt. Dan mag je me een ontaarde moeder noemen, maar even er vanuit gaand dat het mijn kleuter zou zijn: Is ze niet ziek, heeft ze geen nachtmerries, zit ze goed in haar vel? Dan vertik ik het naast haar in bed te gaan liggen tot ze slaapt.

Waarom? Waarom zou je dat jezelf aan doen? Je kinderen hebben maar te luisteren toch? Jij bent de baas. Luisteren ze niet, dan stel je consequenties. In dat geval is het ook net wat werkt bij jouw kind. Bij dochterlief helpt het om te dreigen dat ik speelgoed (tijdelijk) wegneem, of dat ze een week lang geen playdates mag, of dat ze de volgende dag de hele dag geen ipad en televisie mag.

Wat nu als niets helpt?

Het helpt. Bij haar. Maar wat nu als niets meer lijkt te helpen? Heb je dan iets verkeerd gedaan? Wat nu als je kind je bespeelt en je geen enkele andere manier meer weet dan maar bij je kind in de kamer te gaan zitten? Ik zeg nu: zou ik niet doen, maar ik kan me het wel voorstellen dat je zo wanhopig wordt.

Waar is het dan fout gegaan? En hoe kun je dat herstellen? De ultieme tip heb ik niet, want met oudere kinderen heb ik (nog) geen ervaring. Ik weet alleen wat bij mij werkt, en wat bij ons als kinderen heeft gewerkt:
Wij wisten perfect waar we elke dag aan toe waren, wat onze bedtijd was, en hoe laat we erin moesten liggen. Natuurlijk wil dat niet zeggen dat we nooit treuzelden. Dat we nooit stiekem in ons bed nog even lagen te lezen, maar als dat het enige is… dan kan dat twee dingen betekenen:

1. Of wij waren super braaf, wat we absoluut niet waren. Dus, dan is het nummer 2.
2. We wisten dus precies waar we aan toe waren… en wisten ook dat er gevolgen waren wanneer we niet luisterden. Geen haar op ons hoofd die er aan dacht om niet te luisteren. We hadden gewoon respect voor onze ouders. Tuurlijk waren we ook wel eens boos, en scholden we stiekem ook wel eens op papa en mama. Maar dat was het dan ook. Het gekke is dat ik niet eens meer weet wat de gevolgen dan waren. Wel weet ik dat de bedtijd bij mijn weten vanaf een jaartje of 10 rond half 9 lag. Op vrijdagavond mochten we dan om half 10.

Vaste ritueeltjes kunnen helpen, maar vooral duidelijkheid. Bij de jongste herhaal ik het een stuk of 10 keer. Kaan gaat nu?? “Slapen”, zegt hij dan. Vanmiddag voor het middagdutje zei hij er achteraan: “de hele nacht”, want ook dat leer ik hem aan. Prima hoor dat hij wakker wordt, maar dan hoeft hij niet direct te gaan gillen. Dat probeer ik hem duidelijk te maken. ’s Nachts slapen we en gillen we niet! Uiteraard bij wijze van hoge uitzondering (nachtmerries etc wel). Soms moet ik ‘functioneel boos’ op hem worden, omdat hij anders niet wil gaan slapen. Dan moet hij per se nog een kusje, nog een slokje water, nog een kusje, etc.

Ja daahaaag. Ik ben malle Henkie niet! 

Samengevat:

1. Ik ben de baas :-p (ofwel ik maak de regels)
2. Duidelijkheid (en consequenties)
3. Ritme
4. Herhaling, herhaling, herhaling
5. Chantage
6. Functioneel boos worden