Regelmatig staat hij hier in de spotlights. Onze geweldige, en eigenzinnige, onze unieke, en eigenwijze, onze liefste, en onze ondeugendste peuter! Het is zo’n schatje. Dat je bijna niet kan geloven dat hij van het ene moment op het andere kan omturnen in een onderhandelbaar draakje. 

Toch is het zo, en we hebben getuigen. De een zegt: “Oh ja, been there… done that.” De ander: “Oh ja, best een draakje. Niet?” “Noem het gerust een Monster (met hoofdletter M)”, zeg ik terwijl hij er weer eens vandoor gaat, en ik dan bedenk: “Dit keer laat ik hem lopen.” Om hem vervolgens even kwijt te zijn, terwijl meneer gewoon vrolijk in het kleuterlokaal aan het spelen is.
Dat was dus op het moment van ophalen van zijn zus.

“Hij zit hier hoor”

Nog net niet de hele school ondersteboven gehaald, alle gaten en hoeken gezocht. “Hij zit hier hoor.” Ok. Gelukkig. En zie hem dan maar eens mee te krijgen, want het belletje dat ’s ochtends gebruikt wordt om aan te geven dat de les begint, is toch wel heel erg aantrekkelijk. En die stiften, waarmee de juf op het digitale bord tekent, die zijn ook geweldig. Ze moeten het liefst mee genomen worden. Dat kan niet? Meneer zet het op een brullen.

Lees ook: Terror Peuter Alarm

Ok. In een heftige driftbui helpt er niet zo heel veel dan hem laten uitrazen. Gewoon op een veilige plek. Laat hem maar. Negeren, en even weglopen liefst. Niet te ver. Anders wordt hij naast boos, ook nog eens verdrietig en nog kwaaier. Dus in het gezichtsveld, en laten gaan. Tot zijn toon verandert, en hij getroost wil worden. Of hij iets interessants ziet dat hij nodig eens van dichtbij moet gaan onderzoeken. Dat dus. Van regenwolk naar heldere lucht. Van donderbui naar zonneschijn. Alsof er niets gebeurd is. Ondertussen is een groot deel van mijn batterij op zo’n moment gewoon leeg. Maar ach. Dat mag de pret niet drukken. Leuk joh, kinderen 😉

Een driftbui valt vele malen gelukkig te voorkomen.

Ik zie ze van mijlenver aankomen: de donkere wolken die zich samenpakken boven dat kleine hoofdje. Noem het een gave, zo je wilt… Een vooruitziende blik. Een klein voorbeeld. We waren uit logeren bij mijn zus, en we stonden op het punt van vertrekken. Nu hebben we van die leuke kleine koffertjes (Trunkies) waar ze op kunnen rijden. Geweldige dingen voor op het vliegveld, maar ook als je ff een paar daagjes weg gaat met hen. Elk een eigen koffertje. Priiiiima.

Nu kreeg ik een spontaan deja vu, toen dochterlief het in haar hoofd haalde dat ze per se buiten op het koffertje wou rijden. Net zo voor vertrek. Gewoon een klein endje richting de auto. Ik wist gewoon: Als zij dat wil, dan wil Kaan dat ook. Als Kaan dat wil, krijg ik hem niet meer van het koffertje af. Dan wordt het een probleem (lees huilen, schreeuwen, schoppen, worstelpartij) om hem in zijn stoeltje te krijgen. Ik zag het gebeuren. Dus. Ik verbood het dochterlief.

Lees ook: Tutti la Frutti

Nu denk je: opgelost toch? Kous af! Klaar?! Nope. Dochterlief ging er TOCH op zitten, met zo’n blik die verraadde: “Ik weet dat het niet mag, maar ik wil het gewoon, en ik doe het toch.” Ja. Die dus. Ja hoor. Kaan wou ook, ik wou niet. Dochterlief moest eraf. Onmiddellijk in de auto. Inmiddels was Kaan aan het krijsen, met een volume waar je U tegen zegt. “Maak je hem ook nog even zo mee”, sprak ik de legendarische woorden tegen zuslief, voor ik hem in de autostoel poogde te sjorren. Veel bloed, zweet en tranen later, en zijn volume registers nog steeds open op maximaal, vertrokken we. Tien minuten later was hij verzonken in een diepe slaap. Yep. Hij was op. Ik ook, maar ik moest nog anderhalf uur rijden. Zucht 😉

Nu vraag je je wellicht af, maar wat is nu die 1 – 10 methode, waar je het in de kop over praat? Geduld, geduld. Geduld. Echt, het is een schone zaak. Zeker wanneer je dagelijks dealt met een peuter puber. De allerliefste dat wel. De aller knuffeligste. De aller sociaalste, die graag zwaait naar de muuman. Die dus. Om te voorkomen dat hij van dat lieve draakje verandert in een Monster met hoofdletter M, werk ik tegenwoordig met de beproefde 1 – 10 methode.

Vertel ons meer. Vertel ons meer!

Jaja, komt ie. 1 – 10 dus. Tel van 1 tot 10. That’s it. Wanneer je iets wilt bereiken, vertel je peuter wat je van hem verwacht. Bij oudere kindjes tel je wellicht tot 3. Bij zo’n kleine eigenwijze dreumes tot 10. Binnen 10 tellen gaan we naar boven, en begin dan duidelijk met tellen. Binnen 10 tellen klim je in je stoel, en je begint met tellen. Yep. Echt. Zo simpel. Binnen 10 tellen loop je naar je kamer, anders til ik je. 1, 2, 3, 4… etc. In veel gevallen doet hij het echt uit zichzelf, net voordat ik 10 heb gezegd. Ik geef hem zelf de kans om in zijn stoel te kunnen klimmen, want dat is wat hij het liefst zelf wil. Ik geef hem zelf  de kans om te wennen aan het idee: we gaan zo naar boven, zodat hij zelf die kant op kan gaan. Zonder dat ik hem hoef te tillen. Dat wil hij ook helemaal niet. 1 – 10 dus. Daarnaast helpt het voor mijzelf om rustig te blijven, en mijn grenzen te stellen. Dit is de grens. Deze consequentie stel ik: als je niet zelf gaat, til ik je. Jammer, maar waar. Met in dat geval een driftbui tot gevolg, maar soit. Dan heb ik gewaarschuwd.

1-10 dus. Het heeft hier al veel malen geholpen. Echt. Probeer het eens uit. Daarbij helpt het ook om er een luchtige draai aan te geven. Aan het eind, zeg ik: “Wie niet weg is, is…???” “Gezien”, weet de jongste me te vertellen.

Ja, hij is zoveel meer dan die driftbuien. Dat ontdek ik alleen als ik in de positieve opvoedmodus ben… Dan zie ik zoveel. Zoveel wat de buitenwereld niet ziet. Een kleine glimp daarvan, deel ik graag.

Lees ook: Ben je altijd in de positieve opvoedmodus?