Nog even en het is zo ver. Dan laat ik zoonlief (5 maanden) voor het eerst een paar daagjes achter. Natuurlijk in de liefhebbende en zorgende armen van opa en oma, maar toch. Het grote loslaten is begonnen.
Toegegeven. Het lijkt me gemakkelijker af te gaan dan bij de eerste. Toch bereid ik me ook nu weer voor op het ergste. En niet zomaar. Nee. Rampspoed. Het vliegtuig stort neer. We worden overreden door een bus. Tegelijkertijd wel te verstaan. Onze bloedjes van kinderen groeien op zonder ouders. Ehm. Need I Say More? Bloed Spetters en Tranen.

Rampspoed dus. Precies hetgeen waar je niet aan moet denken als je op reis gaat.

Dat geldt eigenlijk voor veel meer dingen in het leven. Alleen zijn het net die mijlpalen die ons doen malen over die dingen. Wat moet je dan?

Loslaten. *Sprak ze zichzelf streng toe* En oh ja. Uit handen geven. Ook dat vergeet ik altijd gemakshalve weer. Als niet-christen mag je dan wellicht leren loslaten, maar waar laat je het dan? Als christen mag je het echt loslaten en uit handen geven. Het fijnste maar ook het moeilijkste wat er is.

Loslaten. Loslaten. Loslaten dus. Ik herhaal het nog maar een paar keer. Moet toch overtuigend overkomen. Dat geldt dus ook professioneel.

Blijven hangen in angst voor rampspoed leidt nergens toe. Het remt zelfs af. Vooral in de creativiteit. En dat. Dat is echt zo jammer! Wat wou ik dan soms dat ik over de onbegrensde en onbeperkte creativiteit van dochterlief beschikte. Zij ziet luchtkastelen, waar wij huizen zien. Die onbevangenheid. Ze heeft het niet van een vreemde. Jammer dat alleen mijn ‘volwassen ik’ me parten speelt.

Waar ik vroeger gewoon nog op reis kon gaan. De velden in, over de sloten, langs een ‘geheim’ pad, zie ik nu toch veelal gewoon een stuk land. Niks geen betoverd weggetje wat naar een onbekende bestemming leidt, maar een modderpad dat gebruikt wordt door de boer om het land op te komen. Praktisch. Argh! Of erger. Een stil landweggetje, waar je beter maar niet kunt gaan hardlopen, want ja. Je weet maar nooit. 

 
Zo ook op professioneel gebied. Echt. Ik blijf dingen lezen. Artikelen over waarom ik eigenlijk maar beter zo snel mogelijk weer in loondienst zou moeten gaan. Artikelen over de zelfstandigenaftrek die verdwijnt en dwaze politici met een bord voor de kop. Dat dus.
Denk ik daar te diep over na. Dan kan ik er nu eigenlijk net zo goed mee ophouden, want. Rampspoed. Het bedrijf gaat failliet. Ik persoonlijk ook. En we gaan allemaal de bloemen business in. Bloemen met beestjes verkopen aan Rusland. Schijnt goede business te zijn.
Of toch niet. Oh nee. Boycot.

Kijk. Dat hadden de ZZP’ers in de bloemenbusiness nu ook weer niet voorzien. Zo’n externe factor. Zo’n raar Rusland, wat dan zegt: Bedankt für die Blumen, maar wij motten ze niet meer. Tja.

Nu is dat dan gelijk een mooie afsluiter van dit blogje, want de paus mogen we vanochtend dan missen op audiëntie. We zitten wel mooi morgen – deze tijd – een beetje gezellig en hopelijk ook romantisch te wezen in Rome. Dat is dus als het vliegtuig niet onderweg zijn landingsgestel kwijt raakt. Ook dat gebeurt.

Oh Rome. Mooie stad. Stad van keizers. Maar ook stad van pasta’s en pizza’s. En wat ga ik daarvan smullen. Dat worden vier leuke SAS-dagen. Is dat nog een ding? Nee. Volgens mij niet meer. Wat dan wel? Who cares. Ik ga genieten!

Ciao