Deze blog is speciaal voor mijn man, die zich soms afvraagt wat ik allemaal doe! Nou! Zoveel! Om te beginnen: huishouden (= wasjes draaien, opruimen, stofzuigen, dweilen, strijken, koken), daarnaast: voor de kinderen zorgen, proberen wat te werken (wat vaak niet zo goed lukt), lees verderop Waarom dat is in mijn Grote Bekentenis! 😉 Ook moeten er klussen gedaan worden in en rond het huis: het dak moet gerepareerd, de goot schoongemaakt. Dat doe ik dan weer niet zelf, maar daar moet wel weer een mannetje voor geregeld worden. Gelukkig hebben we de allerbeste man daar al voor gevonden! Alleen de afspraken en de koffie, die moet ook worden verzorgd. Jajajaja.

Dan nu meer over mijn leven als ZZP’er. 
Wat ik toch naar mijn hoofd geslingerd kreeg? Je wilt het niet geloven… Lees snel verder.

Het begint echt al op een heuse bedrijfsvoering te lijken. Eerlijk gezegd had ik geen idee dat er zoveel bij komt kijken. Natuurlijk wist ik het wel, maar als je er eenmaal mee bezig bent, dan besef je het pas echt. Ben ik de ene dag nog druk bezig met de administratie (uren moeten worden geschreven), een volgend moment stuur ik een pitch of een offerte. Nog steeds niet concreets omhanden, maar wel wat concreets in het vooruitzicht. Leuke, creatieve en uitdagende opdrachten. Precies, dat wat ik wil.

Wat ik toch naar mijn hoofd geslingerd kreeg van de beste man die onze dakgoot kwam repareren en schoonmaken. Vanaf zijn ladder, kreeg ik ten eerste bijna de plant naar mijn hoofd die hij net uit onze muur trok. Zo erg was het gesteld met de dakgoot: er groeide een varen uit de muur! Daarna vroeg hij mij vanaf grote hoogte, wat ik allemaal deed…

Toen ik vertelde dat ik ZZP’er was geworden, zei hij…. – ik wil het eigenlijk niet herhalen -, maar: “Oh nee! Nog zo’n ZZP’er!” Ja echt waar. Dat zei hij! Nu las ik wel op Geen Stijl dat ZZP’ers eigenlijk werklozen zijn in de ontkenningsfase. Ofwel, labbekakken (met 1 of 2 k’s?), maar dan zonder uitkering. Misschien ben ik dat dan ook wel. Jammer dan. Ik vind het toevallig op mijn beurt weer jammer dat er zoveel mensen zijn die zichzelf tekstschrijver noemen. Wat? Je kunt toevallig een paar woorden op papier zetten en zinnen vormen? Dat maakt je nog geen tekstschrijver. Het erge is dat de meeste mensen – net zoals met veel Voice of Holland of Holland’s Got Talent-kandidaten – absoluut niet doorhebben van zichzelf dat ze geen talent hebben. Ze doen gewoon maar wat. Ondertussen biedt dat zichzelf wel aan, en concurreert dat met mij. Pfffft. Gelukkig kan ik mijzelf dan nog onderscheiden door talent en kwaliteit, maarja, dan moet je jezelf wel weer eerst verkopen. Dus.

Ondertussen denk ik na over mijn blog. Ook hier wil ik een andere draai aan geven. Het blog mag wat mij betreft nog een andere lay-out krijgen en ook mijn website moet onder handen genomen worden. Daarnaast wil ik ook gaan bloggen over andere onderwerpen. Genoeg werk dus, waarmee ik factuurloze uurtjes kan vullen. Toch, kom ik ook daar niet altijd aan toe, want laat ik in die factuurloze uurtjes ook nog een huishouden te runnen hebben en 2 kinderen die tussen de bedrijven door mijn aandacht opeisen. Geen probleem, maar eerlijk gezegd – ik moet wat bekennen! Ik kan absoluut niet multi-tasken. Echt niet! Soms doe ik alsof, maar dan doe is dat allesbehalve multi-tasken. Eerder dat ik iets gewoon half-half doe. Dat dan weer wel.

Ik probeer het wel, en soms gaat het, maar meestal faal ik hopeloos. Keer op keer. Bovendien, heb ik er eigenlijk een hekel aan om mijn aandacht te spreiden. Ten eerste heb ik focus nodig om iets daadwerkelijk goed te doen. Ten tweede speelt het schuldgevoel me parten, wanneer ik meer aandacht heb voor mijn beeldscherm dan voor mijn 2-jarige dochter die graag dokter wil spelen. Daarom, eigenlijk als ik de kids thuis heb, wil ik hen mijn toegewijde aandacht geven. Dat verdienen ze. Niet met een half oog op mijn beeldscherm, waar op dat moment dan toch weinig gebeurt en een half oog op zoonlief die heerlijk ligt te kirren op een speelkleedje. Nu lukt me het wel aardig om nog wat te werken als die twee lekker in bed liggen voor een middagdutje. Dat is mijn window. Mijn mogelijkheid om te bellen, zonder baby- en kindergeluiden op de achtergrond. Helaas, zijn er dan ook heel veel andere dingen die nog moeten gebeuren. Ja, ja, manlief! Let op! De was die nog even moet worden opgehangen, het eten wat moet worden opgezet, het badje moet klaar staan als onze kleine mevrouw lekker wil badderen, onkruid moet worden getrokken, het huis moet stofvrij, er moet gebeld worden voor de apk, het paspoort van zoonlief moet geregeld, zoonlief moet naar het consultatiebureau, etc. En oh ja, had ik dat ene leuke projectje al genoemd: wil haar mooie, retro fietsje graag roestvrij maken en weer helemaal doen blinken. Ook dat is iets wat moet gebeuren.

Ik moet me er dan ook echt toe zetten om gewoon te werken. Als ik dan eenmaal zit, weet ik weer van geen ophouden. Pauzes? Wat zijn dat? Ook niet goed, want met dit mooie weer is het ook van belang om te genieten. Juist dan komen de creatieve ideeën vanzelf om de hoek. Nu kan ik vandaag wat dat aangaat zelfs drie vliegen in een klap slaan: met de kids allebei bij de gastouder, kan ik om te beginnen lekker wat werken, om vervolgens boodschapjes te doen en daarna ook nog van het mooie weer te genieten. Heerlijk.  Een zonnige dag toegewenst, allen! 🌞🌞🌞🌞🌞🌞