Lieve Postmasters Express meneer,

Vier januari had ik het geluk dat u mijn leven kwam. Zomaar in mijn inbox. Ik diende slechts een klacht in bij de Postmasters Express, et voila. Daar was u. U hielp mij. U was bereid mij ter zijde te staan in mijn strijd tegen onrecht. Mijn claim voor genoegdoening bij DPD.  

Het was zo mooi. De relatie die we opbouwden. Een beetje geven en nemen, maar samen kwamen we er wel. Ik was ervan overtuigd dat onze verwantschap de tand des tijds zou doorstaan. Nu ik niets meer van u hoor, maak ik mij zorgen. U reageert niet meer op mijn mail. Bent u misschien van de aardbodem gevallen?

Om uw geheugen even op te frissen. Wat was nu ook alweer het geval?

Het volgende:

Die Deutscher Paketdienst – ik bedoel DPD – was namelijk nogal lomp met een prachtige, creatieve nieuwjaarsmailing van mij omgegaan, wat tot gevolg had dat minstens vijf van de ruim 20 pakketjes die ik naar klanten stuurde, dus beschadigd aankwam. Weet u nog? Twee van deze pakketjes vonden – na deze verzonden te hebben rond de 20e van december – hun weg terug naar mij. Ik werd gebeld door de lieve mensen van Mado in Montfoort. “Er is er nog één terug gekomen”, klonk het. “Het klinkt alsof er iets kapot is binnenin”, sprak de mevrouw angstig. “Ok, ik kom eraan”, verzuchtte ik, waarop ik met mijn blauwe racemonster Montfoort weer onveilig maakte, onderweg naar de Mado.

Scherven brengen geluk

Heel eerlijk schrok ik toen ik het gehavende pakketje zag. Alsof de DPD jongens in het magazijn het pakketje onder een heftruck hadden gegooid. U weet wel. Gewoon als wetenschappelijk experiment. Of misschien waren ze erop gaan staan. Kijken of er iets breekbaars in zit. Hé, BINGO. Dat was dus het geval. De bubbeltjes enveloppen mochten niet baten. De extra bubbels en verpakking eromheen ook niet. Mijn potjes geluk – voor het nieuwe jaar – behaalden in een kwart van de gevallen niet in één stuk hun gelukkige eigenaar. Nu kun je zeggen: scherven brengen geluk. Zo werd het door sommigen ook opgevat. En ja, het bracht ons uiteindelijk ook samen. Dus, wat wil je nog meer?

Verzekerd?

Wat was ik blij dat de zending via Postermasters Express verzekerd was. Zo werd mij verteld toen ik bij Mado aan de toonbank stond. “We werken niet meer met TNT”, zei het lieve meisje achter de toonbank, “We werken nu met Postmasters. Het fijne hieraan: het is zelfs nog iets goedkoper per pakketje, EN je bent ook nog verzekerd.” “Wow”, dacht ik nog. Dat klonk me als muziek in de oren! Wat een service. Te mooi om waar te zijn. “Laat ik daar dan ook maar voor kiezen.” Zo gezegd zo gedaan. Dat het lieve meisje alle pakketjes handmatig moest invoeren, want geen scanner, dat nam ik maar op de koop toe. Postermasters is van de oude stempel. Dat kan ik dan wel waarderen…

Daar was u, redder in nood

Al met al kostte het een hoop bloed, zweet en tranen: die pakketjes. (Gelukkig dit eerste  niet letterlijk, want mijn klanten zouden zich maar gesneden hebben aan de scherven :-0) Maar beste Postmasters Express meneer, daar was u. Als de redder in nood. Mijn prins op het witte paard. Ik klopte bij u aan, en u deed open. Ik mocht mijn beklag bij u doen. U was het luisterend oor, u nam mij serieus, en zou het wel eventjes allemaal doorgeven aan de meneren van de DPD. Ja, dat zou u. En dat deed u ook. U vroeg serieus bij mij om getuigenissen van ontvangers. U vroeg om foto’s, om bewijsmateriaal, want u zou het wel eventjes laten zien allemaal. Zo bezorg je natuurlijk geen post. Toch?

Stil

Tot op een dag. Opeens droogde de mailstroom op. Ik ontving helemaal niets meer. Nada. Noppes. Verontrust stuurde ik u nog een mail. U gaf aan diezelfde week wat aan mij te laten weten. U overtuigde mij door te schrijven dat u mij de reactie van de claim afdeling DIRECT zou doorsturen, zodra die binnen was. Wat een daadkracht. Geweldig! Wat een man! Dat kon ik natuurlijk wel geloven. Zo is alleen een echte Postmasters vent! Daarna bleef het stil. Tegen alle verwachtingen in. Oorverdovend stil. Geen reactie van de claim afdeling. Geen mail meer van u.Waar bent u nu gebleven?

Gesneden, gestruikeld?

Ik maak mij dus zorgen. Misschien bent u wel over een pakketje gestruikeld. Het zou zomaar kunnen. Misschien heeft u zich gesneden aan een zending, die een beetje te ruw behandeld was door de jongens van DPD. Of kreeg u een pakket op uw hoofd, waarmee ze aan het voetballen waren. Ik hoop het niet. Een paar weken terug benaderde ik u nog eens, en gisteren alweer… Niets!

Wijze les

Ik vond u zo aardig. Ik had gehoopt u mij ook. Ok. Ik snapte het misschien niet, dat mijn foto’s alleen geen bewijsmateriaal waren, en u heeft het mij nog zo goed uitgelegd hoe dat ook al weer werkt met verzekeringen. Wat een wijze les leerde ik van u: “Een verzekering is geen garantie voor een vergoeding als iets kapot aankomt. De verzekering van DPD vergoed voornamelijk diefstal of verlies.”

Verhelderend. Zo glashelder!

Beter had ik het niet kunnen verwoorden. En dan uw geduld met mij. Het spijt mij dat ik het zat was, dat er na twee weken en bewijsmateriaal, ook nog eens gevraagd werd om getuigenissen van mijn relaties. U weet nog wel. Degenen die de scherven, met gevaar voor eigen leven uit hun pakketje hadden gevist. Die dus. Die mocht ik benaderen, en vragen of zij alsjeblieft voor mij hun verhaal wilden vertellen. Gelukkig vond ik twee zakelijke relaties daartoe bereid, en nu zijn we sindsdien twee maanden verder.

Ik hoor niets meer

Logisch. Het kost natuurlijk tijd om hierover te overleggen. Als DPD zo met alle pakketjes omgaat, kan het niet anders dan dat DPD wordt gebombardeerd met claims. Alleen dat u dan nu zo’n poos niets van u laat horen… Dat begrijp ik niet. Vanwaar toch die radiostilte, meneer Postmasters? Of bent u soms uit solidariteit met mijn geval opgestapt? Had u er ook genoeg van, toen u een mail van DPD kreeg, waarin ze waarschijnlijk aangaven: Sorry, maar geen sorry. Deze mevrouw krijgt gewoon helemaal niks. Noppes. NADA. Niks.
Was u toen net zo gebrouilleerd als toen ik u mij op de vingers tikte. Toen uw geduld met mij verloor, omdat mijn geduld ook op was. U vond het niet leuk dat ik dreigde onze interactie op social media te delen. En ja, dat was ook niet zo aardig hé van mij, want u deed nog zo uw best.  U probeerde ook alleen maar te helpen. U wou ook alleen maar mijn medewerking. Die had u. Die heeft u nog steeds, maar ja. Ik hoor niets meer.

Kan ik het nog goedmaken?

Waarom is dat? Is het mijn mail? Is het iets dat ik gedaan of gezegd heb? Hoe kan het dat onze liefde bekoeld is? Kan ik het nog goed maken? We mailen nu al zo’n tijd met elkaar. U kunt het heus wel zeggen. Ik dacht dat we eerlijk zouden zijn. Dat kan toch niet zomaar afgelopen zijn? Zonder enige vorm van bericht. Een mailtje. Een postduif desnoods? Postmasters style zeg maar.

Lieve Postmasters meneer. Kunt u mijn mail daarom daarom toch nog eens beantwoorden, en me laten weten hoe het staat met mijn claim? Ik zal het u niet kwalijk nemen als u met slecht nieuws komt. Als u maar eerlijk bent. De DPD daarentegen. Die boycot ik gewoon. Oh ja, en sorry. Geen sorry. Daarmee boycot ik u natuurlijk ook. OEPS. Nothing personal, strictly business…

……….Bij nader inzien behoud ik de eer liever aan mijzelf. Niemand wordt graag gedumpt. Die claim, daar hoor ik dan maar nooit meer wat van. Dan zet ik er liever zelf een punt achter.

Ik maak het uit!

Nooit meer Postmasters of DPD voor mij 😦 Dag Postmasters meneer. Het ga u goed.