Ik zag ze wel naar ons kijken. Afgelopen vrijdag in Drievliet. Ja, die moeder met dat schreeuwende kind, dat zich uit alle macht uit zijn buggy probeerde te wurmen. Dat was ik. 

Met nog zo’n schattig meisje op sleeptouw en een gezicht dat op onweer stond. Yep. Me. Me. Me. Sorry. Ik was dus niet boos op jou. Ook al leek het alsof ik jou dan heel boos aankeek.

Die moeder die zichzelf UIT de rij wurmde, omdat het onhoudbaar bleek met kleine, krijsende peuter? Quilty. Sorry, sorry, sorry. Voor uw oren dus. Hij wil gewoon nog niet luisteren.

Ja, die kras op zijn voorhoofd. Die heeft hij zichzelf dus toegebracht in zijn woede. Not me. Zielig? Ja, maar ook wel heel klein beetje eigen schuld dikke bult. In dit geval, dikke kras.

Die peuter die zich tussen uw benen door naar voren probeerde te dringen? Sorry. Ja. Die was van mij. Hij weet gewoon nog niet wat het is. Leg maar eens uit dat hem na het wachten iets leuks staat te gebeuren.

In de rij met een peuter

In de rij staan dus. Dat krijgt dan ook een geheel nieuwe betekenis, wanneer je daar een onwillige peuter aan toevoegt. Dan is in de rij staan niet meer in de rij staan, maar wordt het gewoon een hele pittige lichamelijke en zware geestelijke oefening, inclusief calorieën verbranding, hoofdpijn, frustratie, en als toegift: het schaamrood op de kaken en klotsende oksels.

Wat waren ze lief

Ja. Ik weet het: die foto’s op Facebook. Wat waren ze schattig. Wat waren ze lief. Jawel. In de attracties. Maar:

Niet die ene keer dat hij ervan door ging, en ik er als een haasje-repje achteraan moest.

Ook niet die ene keer dat hij zijn hoofd zo hard naar achter gooide, dat hij mij warempel ongewild een kopstoot gaf van jewelste.

Ook niet die ene keer dat hij al dreinend aan mijn arm mee gezeuld werd, en er maar uit frustratie gewoon bij ging liggen.

Ook niet die ene keer dat hij met succes ontsnapte en op een heel hoog klimtoestel wist te klimmen, waarbij hij moest overstappen op een plateau, en hij met gemak zijn nek had kunnen breken.

Denk ik dan…

Ok. Ik overdrijf het een beetje. Heel erg. Maar toch. Pffft. Hij zou maar plots verdwijnen. Hij zou maar uit het oog raken. Hij zou maar… Dat vergeef ik mezelf nooit.

Het is gewoon ook de communicatie. We begrijpen elkaar nog niet helemaal, en dat is ronduit gezegd: heel frustrerend. In de meeste gevallen gaat dat dan zo:

Peuter hoort: “HIER komen”, en gaat er met een grijns op zijn kaken keihard vandoor. Probeer hem dan nog maar eens te pakken te krijgen met een buggy en een kleuter die ook niet al te best luistert. Of gewoon Oost-Indisch doof is.

Peuter hoort: “Wachten”, en vertaalt dat met: Wurm je door de rij, langs de rij heen, helemaal naar voren, zodat mama niet meer bij je kan komen, en …. Nouja. Liefst ook nog langs/ door het hek alleen in/ bij een gevaarlijke attractie.

Peuter hoort: “Even zitten in de buggy!” En probeert zich in alle bochten te wurmen, zodat hij maar niet in de gordels van de buggy komt, want ja. Hij wil gewoon precies het tegenovergestelde. Lopen! Mag hij lopen? Dan wil hij getild worden. Wordt hij opgetild? Dan wil hij lopen of zitten.

Peuter hoort aan het einde van de dag: “Het is tijd om te gaan slapen”. Hij zet een keel op, want hij is oververmoeid. Overprikkeld. Hij wil niet slapen. Hij wil gewoon bij mama zijn. Of toch niet. Hij wil spelen. Hij weet niet wat hij wil. Feit is: hij is moe en wil dan niks. Helemaal niks! Alleen maar huilen. Zucht. De kers op een vermoeiende dag (eh taart).

Die mevrouw… dat was ik

Ja dus. Die mevrouw met dat chagrijnig gezicht? Dat was ik.

Die mevrouw die in zichzelf liep te foeteren? Wederom MOI! Nee, geen gekkie dus. Nouja. Af en toe.

Die mevrouw die dus in dat restaurant in een teug haar glas rode wijn leeg dronk? Nog voordat de tapas werden opgediend?! Meeeeeee! Welverdiend dus. Dan weet je dat ff.

Echt. Ik vond het echt een heel erg leuk park, en ik kom hier zeker nogmaals. Alleen: NIET met een peuter in de peuterpuberteit. ARGH!

What was I thinking?!